Που πήγε η προσωπική υπερηφάνεια του Έλληνα;

Ναι, εκείνου του Έλληνα που διάβηκε αιώνες πριν την πυρίκαυστη ζώνη της ανθρωπότητας στοχαζόμενος με ευθύνη, συνέπεια και επαυξημένη συνείδηση των πράξεών του, αλλά ταυτόχρονα και με κοινωνική συνείδηση.

Αυτό συνιστά και την οδύνη της σημερινής κατάστασης.

Κρίση της ατομικής συνείδησης είναι και κρίση της ελευθερίας και συνιστά τον ξεπεσμό της κοινωνίας.

Γιατί η ελευθερία δεν είναι κάτι έξω από τη συνείδηση.

Ξεκινά απ’ αυτή και προς αυτήν επιστρέφει, έχοντας ως προορισμό την ακεραίωση του ατόμου, του πολίτη και της κοινωνίας.

Το θέμα δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση.

Είναι η κρίση της ατομικής συνείδησης, που εκτρέφει την όποια οικονομική και κοινωνική κρίση.

Σ’ ένα χώρο ιστορίας, όπως είναι η Ελλάδα, όπου οι μύθοι και οι αξίες έχουν πλέον θεριστεί από αντικοινωνικές πολιτικές πρακτικές κι όχι μόνο, επιβάλλεται ο αγώνας για να πλαστεί και να θεριέψει η προοπτική του ελεύθερου πολίτη. Του Ελληνα πολίτη, ο οποίος είναι θύμα μιας εκτροχιασμένης πορείας, μιας διαδικασίας που του επέβαλαν οι “σκάρτοι” της πολιτικής.

Αν ο καθένας έχει μια τέτοια εποπτεία των πραγμάτων, κι αν δεν ανήκει στους προνομιούχους που κάνουν τη συνείδησή τους ό,τι θέλουν, θα σταθεί με πολλή περίσκεψη στις αντιφάσεις του πίνακα που παρουσιάζει η κοινωνία μας.

Και οι ακραίες τουλάχιστον, θα αποκτήσουν στα μάτια του άλλη σημασία. Και πάμπολλες βεβαιότητες θα βρεθούν βαρύφορτες από ερωτηματικά…

Ο Έλληνας μπροστά στη μοίρα του;

Ο Έλληνας φορώντας στα μάτια τον επίδεσμο της αυτάρεσκης απομόνωσης;

Ο Έλληνας αδιαφορώντας για ό,τι θα μπορούσε να γίνει πολύτιμος κρίκος για το μεγάλο σύνδεσμο των δυσπραγούντων πολιτών της κοινωνίας;

Ο Έλληνας εγκλωβισμένος σ’ έναν άγριο υποκειμενισμό, που έχει για έμβλημα τον αστόχαστο ατομικισμό;

Τα ερωτήματα δεν επιδέχονται πρόχειρες και συναισθηματικές απαντήσεις. Απαιτούν προφανώς μια πλατύτερη θεώρηση της αντίδρασης του Έλληνα, ο οποίος μεταξύ των άλλων, αντί να δει κατάματα την πραγματικότητά του, κατάντησε “χρυσοθήρας”, θαμπωμένος συχνά από το πλούσιο κοίτασμα των προσδοκιών που καλλιεργούν οι “ακατανόμαστοι” της πολιτικής αθλιότητας, έτοιμος πάντα να αντλήσει ό,τι προσφέρει η φλέβα του ατομικού ονείρου και της φαντασίωσης του…

Η συνεννόηση των πολιτών μιας κοινωνίας προϋποθέτει την οργάνωση των ατομικών θελήσεων γύρω από ένα κεντρικό και ενεργό πυρήνα ομαδικής συμφωνίας.

Και καταλήξαμε μια κοινωνία ανενεργών πολιτών, χωρίς ενδιάμεσες αξίες, ανεκτική στην ανελευθερία, μονίμως παραπλανημένη από τη συγχορδία της ανεμπόδιστης πολιτικής κοροϊδίας και ολιγαρκής στις αξιώσεις της.

Μια κοινωνία που δεν ζητεί έστω το ελάχιστο ποσοστό αξιώσεων και καταφάσεων για να πετύχει το μέγιστο.

Τελικά ο υπερτροφικός ατομικισμός των τελευταίων χρόνων περιόρισε το δημιουργικό στοχασμό και καθήλωσε κάθε ιδέα αντίδρασης.

Στέρησε την κοινωνία από τη γόνιμη επικοινωνία των μελών της.

Η απιστία στις αρχές δημιούργησε την αδιαφορία και ενίσχυσε την ελαστικότητα των συνειδήσεων.

Οι έννοιες της ελευθερίας και της δημοκρατίας κάνουν “άσημη” σταδιοδρομία στην ελληνική πραγματικότητα.

Όλοι ωστόσο είναι προσδεμένοι σ’ αυτές τις έννοιες και τις επικαλούνται, χωρίς να γνωρίζουν το πραγματικό τους περιεχόμενο.

Όλοι έχουμε υποστεί ομαδικό ευνουχισμό των ατομικών μας ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Όλοι μας έχουμε μεταβληθεί σε ενεργούμενα των σκοπών της πολιτικής, που τα δουλώνει και τα εγκαθιστά τη “ψυχολογία” του φόβου και της ανασφάλειας.

Η πολιτική σκοπιμότητα ισοπέδωσε την ολότητα και την προβολή του συλλογικού εγώ.

Στη διάλεκτο της ιστορίας όμως, κοινωνίες που υφίστανται τέτοιου είδους “ισοπέδωση”, παρουσιάζουν μια δεινή δοκιμασία και κρίση της συνείδησης…