Το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Μονόδρομος η διάσπαση σε «Ρωμαίους» και «Βαρβάρους»

Δεν έχω πλέον καμία αμφιβολία για αυτό που υποψιαζόμουν από καιρό. Η Ευρώπη “διχάζεται” μεταξύ του παλιού ελληνορωμαϊκού κόσμου και του πέρα του Ρήνου και του Δούναβη γερμανικού Ράιχ.

Η Γαλλία επιθυμεί να παίξει ηγετικό ρόλο, μπροστάρη, σε αυτόν τον νέο ελληνορωμαϊκό κόσμο και για αυτό με την Ιταλία τάχθηκαν δυναμικά στην πλευρά της Ελλάδας στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής. Εξάλλου, ελληνορωμαϊκός κόσμος δίχως Ελλάδα δεν νοείται.

Η Γερμανία αισθάνθηκε αδιαμφισβήτητο αφεντικό της Ευρώπης μόλις ολοκλήρωσε (κατά τα προ της κρίσης χρόνια) την “ενσωμάτωση” στη σφαίρα επιρροής της του σκανδιναβικού βορρά, των συγγενικών γερμανικών της κρατών και των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών.

Η επέκταση των γερμανικών φυλών. Για να μην έχετε απορίες σε ποιες βάσεις υφίστανται οι συμμαχίες και σήμερα στην Ευρώπη. Με το μοβ χρώμα η ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Στη συνέχεια εκμεταλλεύτηκε και συντήρησε την οικονομική κρίση, με υπερόπλο τη λιτότητα, για να επεκτείνει την κυριαρχία της και στον ελληνορωμαϊκό ευρωπαϊκό νότο, με πειραματόζωο την Ελλάδα.

Ωστόσο, η αποτυχημένη “κατάληψη” της Ουκρανίας, παλιό γερμανικό απωθημένο εδώ και αιώνες, αποδείχτηκε η αρχή της αντίστροφης μέτρησης για την ηγεμονία του Βερολίνου.

Στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής όσοι νομίζουν ότι η κόντρα έγινε για την Ελλάδα βλέπουν την επιφάνεια. Η Ελλάδα ήταν μόνο η αφορμή.

Η Γαλλία αμφισβήτησε ευθέως τη γερμανική ηγεμονία, ο Ιταλός Ρέντσι είπε στη Μέρκελ “μπάστα” (αρκετά), ακόμα και ο Ισπανός Ραχόι, αν και σιωπηλός, τάχθηκε με την ελληνική πλευρά. Όποιος κοίταξε την επόμενη ημέρα τον χάρτη διχασμού της Ευρώπης, με αφορμή την Ελλάδα, έβλεπε ξεκάθαρα τη σύγκρουση “Ρωμαίων” και “Βαρβάρων”. Οι χώρες που εναντιώθηκαν στο Grexit είναι οι χώρες της παλιάς δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Με γαλάζιο χρώμα οι χώρες που εναντιώθηκαν στη Γερμανία, με πορτοκαλί οι Γερμανοί και οι “δικοί” τους. Συγκρίνετε αυτόν τον χάρτη με τον επόμενο, που δείχνει τη δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η σχεδόν απόλυτη ταύτιση (εκτός Αυστρίας).

Την Κυριακή 19 Ιουλίου ο Ολάντ έκανε ξεκάθαρες τις προθέσεις του. Είπε ότι η Γαλλία θα μπει στην εμπροσθοφυλακή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ ο Ντελόρ, μίλησε για “ανοησίες και μια αδυναμία της Ευρωζώνης να βάλει τέλος σ αυτές”, αναφερόμενος εμμέσως στους γερμανικούς μεγαλοϊδεατισμούς και ιδεοληψίες.

Ποιο αποκαλυπτικός όμως ο Στρος Καν. Αναφέρθηκε εμμέσως στην ανασύσταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με τρόπο τέτοιο που μόνο ένας ανιστόρητος δεν θα το αναγνώριζε: “η γηραιά Ευρώπη καλείται να παίξει ένα ρόλο ανάμεσα στις νέες «γιγάντιες» δυνάμεις που αναπτύσσονται και θα πρέπει «όχι μόνο να συσπειρωθεί στην τωρινή Ένωση, αλλά και πέρα από αυτήν» επαναλαμβάνοντας την από χρόνια πάγια θέση του, ότι στο ευρωπαϊκό όραμα η Μεσόγειος θα πρέπει να ιδωθεί ως «εσωτερική θάλασσα» της Ευρώπης».

Ρωμαϊκός κόσμος και Μεγάλη Γερμανία. Οι χάρτες της ύστερης αρχαιότητας αποκαλύπτουν ότι ισχύουν στην ουσία και σήμερα. Η Μεσόγειος μια ρωμαϊκή θάλασσα, ή όπως έγραψε ο Στρος Καν μια “εσωτερική θάλασσα” της Ευρώπης. Το ίδιο πράγμα.

Εδώ, λοιπόν, αυτό που απομένει να δούμε είναι το εξής: Θα πορευτούν από κοινού ο παλιός ελληνορωμαϊκός – μεσογειακός κόσμος με το γερμανικό Ράιχ; Ή θα διασπαστούν, αδύνατο να συνυπάρξουν, με τα σύνορα να πηγαίνουν πάλι στoν Ρήνο και τον Δούναβη;

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες μιλούν ακόμα για “ενότητα” Ελληνορωμαίων (νότιων) και Γερμανών (βόρειων).

Η δική μου αίσθηση πάλι λέει ότι αυτό είναι ανέφικτο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα “σπάσει” στα δύο. Στο γερμανικό Ράιχ, κεντρική, βόρεια και ανατολική Ευρώπη, και στον ελληνορωμαϊκό μεσογειακό κόσμο, που θα συμπεριλάβει και τη βόρεια Αφρική με κάποιο τρόπο, όπως προτείνει και ο Στρος Καν.

Η μέχρι τώρα πορεία έδειξε ότι η Γερμανία δεν επιθυμεί καμία ενότητα στην οποία δεν θα είναι το αφεντικό, αλλά η ίδια πορεία απέδειξε ότι με αφεντικό τη Γερμανία η Ευρώπη μοιραία οδηγείται στην καταστροφή. Η Γερμανία δεν ενδιαφέρεται για μια Ενωμένη Ευρώπη, αλλά για μια γερμανική Ευρώπη.

Οι Ελληνορωμαϊκοί λαοί το γνωρίζουν καλά αυτό, το έχουν βιώσει με ποτάμια αίματος στην ιστορία τους από τα αρχαία χρόνια μέχρι τους δύο πρόσφατους παγκόσμιους πολέμους.

Δεν φτιάχνεις Ενωμένη Ευρώπη με τη Γερμανία, θα σου κάνει πόλεμο έτσι κι αλλιώς: είτε με κανόνια, είτε οικονομικό.

Το θέμα είναι εάν θες να την έχεις και επίσημα εχθρό τη Γερμανία, όσο κι αν ξέρεις ότι στο τέλος θα ηττηθεί. Αυτά είναι τα ζητήματα που θαρρώ απασχολούν τους ηγέτες της Ευρώπης, όλα τα άλλα, τα “δικά μας”, είναι για εσωτερική κατανάλωση.